Ağlamıyoruz. Gözümüze bir şey kaçtı, gerçekten! Harry Potter dünyası bize çok farklı duyguyu bir arada yaşatan, eşsiz bir yuvaydı. Pottermore‘un hazırladığı bu liste ise, Potter’ın duygulandıran anları üzerine. Gelin biraz hüzünlenelim!
Yetim bir büyücü için, iç burkan bir an; Harry, anne ve babasını ve diğer aile bireylerini bu eski aynada görürken, aslında nasıl bir hayatının nasıl olabileceğini düşünüyor.
Hepimizin Slytherin’in kupayı kazanacağını düşündüğümüz anda, sahneye Dumbledore çıkıyor ve Ron, Hermonie ve Harry’ye Voldermort’u durdurmak için yaptıkları fedakarlıklara son dakika puanları veriyor. İlk senesi biraz zor geçen Neville de gösterdiği kahramanlık için övgüleri topluyor. İşte böyle Neville!
Birkaç yanlış anlaşılmadan sonra, Harry daha önce hiç tanımadığı vaftiz babası ile tanışıyor. Dursleylerin sahip olduğu tek ailesi olduğunu düşünerek geçen birkaç yıldan sonra Harry, Azkaban’dan kaçan azgın suçlu Sirius Black’in geçmişi ile kuvvetli bağlara sahip iyi bir adam olduğunu keşfediyor. Azkaban Tutsağı’nın sonunda, Sirius, Harry’e her şeyden çok istediği bir şey teklif ediyor; birbirine gerçekten sevgi ile bağlı bir aile ve ev ya da en azından ruh emicilerin peşlerinde olmadığı ufacık, mutlu bir an.
Snape’in standartları düşünüldüğünde bile, kısmen biraz kaba bir hareket aslında. Harry ve Malfoy arasında yaşanan bir tartışma sırasında yolundan şaşan bir lanet Hermione’ye isabet ediyor ve Hermione’nin ön dişi kontrolsüzce uzamaya başlıyor. Laneti kaldıran fakat Hermione’nin görüntüsünü düzeltmeyen Snape, Hermione’yi gözyaşları içinde bırakıyor. Tamam, Snape’in çok samimi bir karakter olmadığını biliyoruz ancak bu gerçekten dokundurucu bir noktaydı.
Üç büyücü turnuvasının son görevinde, acımasızca öldürülen zavallı Cedric, Harry’e son derece travmatik bir tecrübe yaşatıyor. Kupayı Hogwarts’a götürmek için Harry’e yardım eden Cedric’in kalleşçe öldürülmesini görmek gerçekten acı verici bir andı. Oğlunun öldüğünü öğrendiği zaman babasının verdiği tepkiden hiç bahsetmeyelim lütfen..
Aslında büyünün ters tepmesine şükretmek lazım; Ateş Kadehi’nde yeniden dirilen Voldemort ile karşılaşan Harry’ye, anne ve babasını tekrar karşısında görme ve Voldemort’tan kurtulmak için onlardan tavsiye alma şansını verdi. Anne ve babasını (bir şekilde de olsa) tekrar görmek, Harry’e kurtulmak için ihtiyacı olan gücü verdi ama duygusal anlamda pek yardımcı olduğu da söylenemez.
Vaftiz evladının yılmaz koruyucusu Sirius Black, Zümrüdüanka Yoldaşlığı’nın sonunda, Sihir Bakanlığı’nda vücudu bilinmez bir kapı tarafından yutulurken aniden öldürülmüştü. Sahnedeki hüzün bizi tamamen yere serse de; daha acı olan ise Harry’nin Sirius’dan garip bir zamanlama ile aldığı hediye aynanın, ikisinin istediği zaman konuşmasına fırsat verdiğini çok sonradan keşfetmesiydi. Aynanın özelliğini çok sonra keşfetmesi sebebiyle, bir daha asla konuşamayacaklarını Harry’de anlamıştı.
Ökse otu. Yılbaşı. Harry’nin ilk öpücüğü. Başka söze gerek yok!
Muhteşem zafer anı, Gryffindor kupayı nihayet eve götürüyor. Sevinç gözyaşları!
Draco bizim iyiler kitabımızda olmasa bile, Melez Prens’te Draco Malfoy’u savunmasız gördüğümüz bir sahne vardı. Lord Voldemort tarafından kendi okul müdürünü öldürmesi istendiğinde, altıncı yılında daha karanlık ve daha çok bunalımda olan bir Draco görmüştük. Bu an, düşmanını okulun tuvaletinde hıçkıra hıçkıra ağlarken gören Harry’i bile şaşırtmıştı.
Bilge ve kibar müdürün ölümü hala kalplerimizi yakmaya devam ediyor.
Hortkulukları arayan Harry’nin yolu, Noel arifesinde nihayet Godric’s Hollow’a düşüyor ve ailesinin mezarını karlar içinde ziyaret ediyor. Kitaplarda Harry’i çok fazla ağlarken görmüyoruz ancak anne ve babasının mezarını böyle görmenin daha fazla üstesinden gelemiyor.
Albus ve Aberforth’un kız kardeşleri Ariana Dumbledore çok erken ve trajik bir sonla veda etmişti. Hikayenin tekrar dillendirilmesi Harry’yi ve okuyucuları şok etse de, Dumbledore’un başka bir yönü de ortaya çıkıyordu.
Hortkulukun bunaltıcı etkisine yakalanan Ron, Harry ve Hermione’yi yalnız ve içinde bırakarak ayrılmıştı.
Konu buraya geldiği için üzgünüz ama mecburuz. Ölüm Yadigarları’nda, Harry’yi Bellatrix’ten kurtarmaya çalışırken ağır şekilde yaralanan ev cini Dobby’nin maceraları trajik şekilde son buluyordu. Kızgınlık ve üzüntüden deliye dönen Harry, Dobby’nin mezarını büyü kullanmadan kendisi kazmak istemişti ve biz de o anlarda Harry’ye eşlik ediyorduk.
Çok sevilen birçok karakter burada öldü. Detaya giremiyoruz bile. Hepsinin kalbimizde ayrı yeri var.
Snape’in tüm yaptıklarına rağmen, gerçek yüzünü anılarının arasında dolaşırken görmüş; Harry’nin annesi Lily’ye olan derin ve sonsuz aşkını keşfetmiştik. Peki ya Dumbledore ve Snape arasında geçen o unutulmaz diyalog? –Daima. Gözyaşlarımıza engel olamıyoruz!
Harry ilk kez Hogwarts Ekspresi‘ne binecek olan oğluna, daha önce kendisine kimsenin bulunmadığı tavsiyeler veriyor. Ve kitabın son cümlesi gibi; her şey yolundaydı.
Peki ya sizi en çok duygulandıran sahne hangisiydi? Bizlerle paylaşmayı unutmayın!